Beste Truus,

Mijn naam is Emma Boertien, ik kom uit Nederland en ben 18 jaar oud. Jij was 19 jaar oud toen de grote oorlog uitbrak. Dat ben ik ook bijna en ik kan mijzelf niet voorstellen hoe dat geweest moet zijn. Wij hebben hier nu te maken met het corona virus, dit is een grote pandemie. Dit neemt bijna alle vrijheid van ons weg. We zitten vooral binnen, dat vraagt de overheid van ons. Jij weet als geen ander hoe het is zonder vrijheid.

Hoewel het begrip vrijheid bij ons echter toch iets anders betekend dan in jouw tijd. Wij mogen niet meer uit, niet meer afspreken, geen terrasjes op, niet knuffelen, niet naar school, etc. Dit is moeilijk, maar ik zou mij niet kunnen voorstellen hoe het zal zijn als echt al je vrijheid wordt afgenomen. Jouw identiteit werd als het ware van je afgepakt. Ik zou niet weten wat ik zou doen als ik niet mag geloven wat ik wil geloven. Het is heel erg dat de geschiedenis zich nu nog herhaalt in andere landen. Er zijn nog steeds veel landen waar discriminatie en buitensluiting een groot ding is. Het doet me veel pijn dat dit nog steeds zo erg gaande is. Natuurlijk gaat het niet zover als in de Tweede Wereldoorlog, als wat jij hebt meegemaakt.

Ik mis het contact met mensen vooral. De knuffels, het kletsen, het lachen. Hoe was dit voor jou? Wat mistte jij het meest?
Het geluk wat wij hebben is dat we elkaar via sociale media kunnen spreken. Natuurlijk is dit een grote teleurstelling vergeleken met het voeren van échte gesprekken, maar het is in ieder geval wat.

Studeren kunnen we nog wel. Op het Conservatorium hebben wij het geluk dat we gewoon op school lessen kunnen krijgen. Verhalen die ik van andere scholieren hoor, zijn wat minder. Die hebben alle lessen online. Nu ik dit zo schrijf merk ik dat wij het eigenlijk helemaal niet zo erg hebben. De hele pandemie heeft veel impact op ons leven, maar is lang niet zo naar als wat jullie hebben moeten meemaken. Studeren kan natuurlijk ook thuis, maar hoe doe je dat als je er helemaal geen lessen bij krijgt? Ben je zelf nog bezig geweest met school? Had je daar überhaupt de focus voor? Kon iemand je erbij helpen?

Hoe dan ook geloof ik erin dat je de juiste keuzes hebt gemaakt. Het is dapper dat je in zo’n moeilijke tijd je gedachten er zo goed bij houd. Dat je aan iedereen denkt en mensen wilt helpen.

Bijna elke keer als ik door Utrecht wandel, wandel ik langs een bloemen monument wat er voor jou gemaakt is.
Dan denk ik aan je en aan de dingen die ik over je gehoord hebt. Wandelend vraag ik me dan af waar jij allemaal hebt gelopen. En vooral hoe je daar hebt gelopen.
Na deze brief ben ik extra tevreden met hoe ik het nu heb en zal ik vaker gaan nadenken over hoe jullie het hebben gehad.

Dag Truus,

Emma Boertien
Jazz & Pop jr.1
HKU Utrechts Conservatorium