Mindel Smid 20/21

Beste Truus,

Brief aan Truus

Ik zal mijzelf eerst eens voorstellen: Mijn naam is Mindel Smid en ik woon sinds kort in Utrecht. Net als dat jij deed en nog steeds een beetje doet. Frank zorgt namelijk met ziel en zaligheid voor jouw plekje, daar hoef je niet bang voor te zijn.
Ik had eerlijk gezegd geen idee van jouw bestaan tot Frank eens over je vertelde. Hij raakt haast niet over je uitgepraat, en terecht.
Vanaf dag 1 maakte jij al deel uit van het verzet, waar ik ontzettend veel respect voor heb. En dat dan nog eens op de leeftijd die wij samen delen, zo rond de 20. Echt bizar. Eigenlijk hebben wij van alles gemeen. Wij studeren in Utrecht, hebben beiden een hoog rechtvaardigheid gevoel, zijn niet bang voor conflicten en delen dezelfde leeftijd. Alleen ben jij hier niet meer en ik wel.. Dat ik hier wel ben dankzij mensen zoals jij. Nu denk je misschien: huh? Wat bedoel je?

Nou Truus, hier komt het, in deze tijd kan ik dit wel veilig zeggen: mijn afkomst is van origine namelijk joods. Ik ben geen praktiserend jood en heb dan ook helemaal niks met het geloof.
Toch zou ik in jouw tijd moeten hebben gevreesd voor mijn leven, alleen maar door de stempel die van moeder tot kind wordt overgedragen. Jij weet als de beste hoe bizar dit is. Daarom heb je daar ook zo je best voor gedaan. Het idee geeft mij al kippenvel, de onveilige situatie waar ik toen in zou hebben gezeten. Jij had net zo goed het meisje kunnen zijn dat mij of mijn familie veilig zou stellen.

Dit is dan ook gebeurd door iemand die net zo krachtig was als jij. Namelijk een jong meisje genaamd Ada die mijn opa in de oorlog een veilige plek wilde geven. Dit ondanks dat ze daar zelf een groot risico voor nam. Net als jij dat toen deed.
Ada was 15 jaar, nog iets jonger dan jij destijds. Ada zorgde ervoor dat mijn opa op een veilige plek terecht kwam nadat zijn ouders en twee broertjes naar een vernietigingskamp gestuurd werden.

Uiteindelijk is deze power-vrouw zelf mijn opa op gaan voeden en is de hele familie overleden in het kamp. Ada nam opa zelf thuis op omdat ergeen mensen meer waren die joden durfde op te vangen. En dat op 15- jarige leeftijd, dapper he. Niet iedereen is zo dapper als jij en Ada.
Dat maakt dat ik een extra verbintenis voel richting jou.
Door mensen zoals jij heeft mijn opa nog een kans gekregen in de maatschappij en ben ik uiteindelijk geboren. Zonder jou, Ada en andere helden had ik dus nooit kunnen bestaan. Dat klinkt bizar en dramatisch maar is feitelijk gewoon waar. Maf he? Zo zijn er veel meer gezinnen ontstaan die zo’n soortgelijk verhaal hebben. Misschien heette in hun verhalen dat meisje geen Ada, maar Truus. Truus die de familie nog een kans durfde te geven. Jij hebt dus 100% invloed gehad, ook al heb je daar zelf misschien niet tot weinig van mee kunnen krijgen. Daarom zal ik er dubbel bewust van zijn. Een beetje bewustzijn van mijzelf en een beetje bewustzijn namens jou. Wees hier trots op.

Je zal je destijds sterk hebben gevoeld, maar tegelijkertijd eenzaam en bang. Er zullen vast velen emoties bij zijn komen kijken, ik denk niet dat ik, iemand uit een heel andere wereld, daar ook maar enigszins een voorstelling van kan hebben. Het spijt me daarvoor, voor je angst en eenzaamheid. Weet dat je veel goeds hebt gedaan. Je bent een held voor het leven en mensen zoals jij zal ik voor altijd onthouden.

Lieve, mooie, stoere Truus, bedankt.
Hopelijk heb je je welverdiende rust gevonden. Doe je de groetjes aan opa? Dan doe ik dat aan Ada.

Liefs,
Mindel
ODM Jaar 2
HKU Utrechts Conservatorium